Արցախյան երկրորդ պատերազմին հետևեց ոչ թե խաղաղություն, այլ խաղերազմ
Մեր տարածաշրջանի վերջին 30 տարիների պատմությունն է խաղերազմ և պատաղություն
ԽՈՍՔ
Պատերազմն ինձ համար տղամարդկանց աշխարհի հնագույն ողբերգությունն է
Կայսրություն լինելը ծխելու պես սովորություն է
Մարդու հոգու մեջ է պետք կարողանալ մտնել, ոչ թե նրա ազգային պատկանալելության կաղապարի
Այսօր հասարակությունը նոր գաղափարների ու իրավիճակից ելքերի մասին խոսքի կարիք ունի
Մարդը կարևորագույն արժեքն է ժամանակակից աշխարհում
Եթե կա մի բան որ արվեստին հաջողվել է նախնադարյան ժամանակներից մինչ օրս, ապա դա մարդկային կյանքի տևողության արժևորումն է
Պատերազմի ռոմանտիզացումը թույլ չէր տալիս այն ավելի շոշափելի կերպով զգալ
Իդեալական պայմաններում պետք է հարթակներ ստեղծել հայ ու ադրբեջանցի ժողովուրդների միջև ուղիղ երկխոսություններ ծավալելու համար
Արցախյան վերջին պատերազմն առաջին հերթին ջարդեց կեղծ, ռազմահայրենասիրական պաթոսը
Հուսով եմ, հայ գրողը անցած պատերազմն իր դաժանությամբ արտացոլելու խիզախությունը կունենա առաջիկայում
Այսքանից հետո խոսել բարիդրացիության հաստատման մասին…
Բաց, ցավ պատճառելու աստիճան իրատեսությամբ գրվածքը գուցե երևակի ծնկած պարտությունից հետո «ոտքի կանգնելու» թուղթուգիրը…
Հա՜ փախչում ենք արտացոլումից՝ էդպես ազգովի
Խնդի՛րն է առաջին հերթին ծնում գրականությունը։ Իսկ խնդիր՝ ինչքան ուզեք
Խաղաղությունն իրատեսական է այնքանով, որքանով մարդասիրությունը ի զորու կլինի հաղթել բարբարոսությանը
Գրողը պետք է կանգնի զինվորի ու կրակոցի արանքում և թույլ չտա կրակել
Մեր առաջին անելիքը ինքներս մեզ խաղաղություն առաջարկելն է
Մեր խաղաղությունը պիտի լինի ուժեղանալու, կրթվելու մասին, պահանջատեր լինելու մասին, հավասարը հավասարին խոսելու մասին
Մենք չգիտենք այլազգիների հետ ոնց հարաբերվել
Մեր մեջ միշտ թշնամին է առաջին պլանում։ Հատկապես մուսուլմանական երկրների ազգերի հետ շփվել չգիտենք։
Հուսամ մի օր արդարությունը կվերականգնվի
Խաղաղության ու հաշտեցման ձգտումը միակողմանի էր, ինչպես պարզվեց`այն միակողմանի էր